Mijn lijf.

Allez. Eigenlijk deel ik het. Met dat wonderlijk levend wezentje dat ik erin aan het kweken ben. Ik hou ervan zwanger te zijn en leven te voelen in mijn buik. Ik vind het fascinerend om de gekke bewegingen te zien door het gekrioel daar vanbinnen. Ik hou van de interactie met de baby nog voor die geboren is. Wat een eer en voorrecht is het om vrouw te zijn, heerlijk bedacht door Moeder Natuur. Ik weet dat sommige vrouwen het verschrikkelijk vinden om zwanger te zijn, ik vind het dan weer jammer dat het hier de laatste keer zal gaan zijn.

MAAR.

Wat ís dat toch met mijn medemens, die het plots perfectly fine vindt om mijn uiterlijk uitgebreid van commentaar te voorzien? Denkt die dat ik niet weet dat mijn spiegelbeeld er nu ietwat anders (lees: breder, ronder) uitziet? Ik kan het u verzekeren, als zwangere vrouw is het niet altijd even evident om u met dat klimmende getalletje op de weegschaal te verzoenen. Ook is het niet fijn om uw schoenen tussen zes adem-in-adem-uit pauzes aan te doen. Of uit te doen.
En dat ik totaal niet meer elegant de zetel uit geraak, daar ben ik mij volledig van bewust. De douchedeur die openging toen ik mij bukte om de shampoo te pakken, was al pijnlijk confronterend genoeg.

Dus, mijn beste, ik weet het. Ik zie er anders uit. Doorgaans kan ik mij daarmee verzoenen omdat dit allemaal aan het gebeuren is voor het goede doel. Kunt u mij dan alstublieft uw al-dan-niet goed- of grappig bedoelde commentaar besparen?

Want neen, het is geen tweeling. Jaja ik ben dat heel zeker. Of is mevrouw gynaecoloog misschien?
Uhu het is voor maart en uw ohmygod-blik zal ik maar negeren.
Ge ziet er moe uit / getrokken in uw wezen. Heerlijk compliment. Ja, ik ben moe. Een tweede zwangerschap in combinatie met fulltime werken en een peuter van anderhalf die doorslapen overrated vindt, dat kruipt al eens in de kleren. En hoe zalig ik dat gestamp en gekrioel in mijn buik ook vind, het is niet aangenaam wanneer ge u 's nachts in uw slaap wil omdraaien en uw lijf u pijnlijk duidelijk maakt dat niet meer gaat. Of toch niet zonder een kramp of tien.
Hoeveel ik nu bijgekomen ben? Vraag ik dat ook aan u?! Lig er dus maar niet wakker van. Mijn kilo's, mijn probleem. Neen, uw gratis dieettips heb ik niet nodig. En nú zeker niet. Ik ben nog minstens 10weken van plan te zwangeren, liefst zonder schuldgevoel. Ah en ge moet borstvoeding geven want uw kilo's smelten daarmee weg , please bespaar het mij. Bij mijn eerste was dat niet zo, ik reken er dus niet op. Gij dus beter ook niet.

Ik hoor het u denken: amai die heeft nogal last van haar hormonen! Wel neen. Een beetje last van de mensheid misschien.
Want wat zou ik graag eens begroet worden met: "ge ziet er goed uit, meid!". Geef toe, jij hoort dat ook liever dan "amai ge zijt nogal verdikt sedert de laatste keer dat ik u zag."