Een tweede miezemuizejong!

Zucht, hoe snel gaan 6 weken toch voorbij...

Remember mijn laatste blogpost waarin ik zei dat ik me een tikkende tijdbom voelde? Wel, ik moet u even iets bekennen. Dat was op 24 maart, en ik voelde op dat moment zo af en toe (lees: om de 8 à 10 minuten) een 'krampke'. Voorweeën, oefenweeën, hoe je 't ook wilt noemen, maar ik wist dat het voor agauwe ging zijn. Ik heb nog goed kunnen slapen, en werd wakker met hevigere 'krampkes' om de 6 minuten. We gingen de woensdagvoormiddag nog even langs bij schoonmama, waar ik volop mijn pokerface oefende, en tegen de middag wist ik toch wel dat het 'voor echt' was. Intussen voelde ik ook hevige pijn in de binnenkant van mijn bovenbenen. Beenweeën, what the f*ck (pardon my French).
Fin, we moesten om 14u30 toch naar de monitor, dus ik hield het wel nog even uit tot mijn mama er was om op Babette te letten.

Na mijn fiasco-eerste-bevalling (spoedkeizersnede na 13 uren ingeleide arbeid) was ik al lang blij dat het deze keer wél spontaan in gang was geschoten. Dus ik ging er met volle moed tegenaan. En àlle tips die ik ooit had gekregen, probeerde ik uit. De ene al met meer succes dan de andere.

Ge moet in bad gaan, de weeën zijn dan draaglijker.
Jààhàà, tarara, niets van hé! Het enige verschil is dat ik niet wist waar gekropen tijdens zo'n wee, en bijna niet meer uit dat bad geraakte. De weeën kwamen intussen om de 3 minuten en duurden een goede 45 seconden, dus had ik telkens ongeveer 2 minuten de tijd om mij uit dat bad - waar ik bijna vacuüm in getrokken zat - te hijsen.

Na het bad: in de douche. Want waterstralen op uw buik doen deugd. Niet bij de deze, neen. Proper was ik nu wel.

Mama was er intussen. Ze grapt even - om het luchtig te houden, ha ja, het menske liep al drie weken op eiers - "En, ga je mogen blijven? Hahaha". Op dat moment krijg ik me daar een wee waarbij gans mijne buik toeschroeft én mijn benen tegelijk helemaal stijf én helemaal slap aanvoelen, dus ik grijp het aanrecht vast en keer in mezelf. Na 45 helse seconden kruisen onze blikken elkaar, ik vergeet nooit haar gezicht.
Ja, Vent, steek de valies maar in de koffer zenne. Ik mikte een moment om naar boven te gaan (zoals ik eerder zei: ik had telkens 2 minuten de tijd), plukte mijn peutermeisje voorzichtig uit haar bed, en ging met dat slaapkopje in het zeteltje op haar kamer zitten. Ik snuffelde aan haar, ik kuste haar uitvoerig, nam haar volledig in mij op en ik huilde. Ja, verdorie, tranen met tuiten. Mijn klein lief meisje, vanaf vandaag (dacht ik toen nog, uiteindelijk werd het 'morgen', leest u gerust verder) ben jij niet meer de Kleine Meid, maar voor altijd Grote Zus. Ik moet nog altijd snoffelen als ik aan dat moment terugdenk.

De staat van onze Vlaamse wegen is niet uitstekend, dat weet iedereen intussen wel. Maar vrouwen-met-weeën, die voelen elk bobbelke, elk putje en elk keitje waar je over rijdt. Dat handvat aan de binnenkant van de deur, het zag af. Het ziekenhuis was nog nooit zo ver. De Vent was wel zo lief om mij zo dicht mogelijk bij de ingang af te zetten terwijl hij ging parkeren. Jammer genoeg zijn ze aan 't verbouwen waardoor ik nog een lang eind moest stappen onder stellingen door. Handig wel om u aan vast te klampen. Bij de inschrijvingsloketten waren ze ook zo vriendelijk om mij direct door te sturen naar boven. Tiens, hoe zou dat komen ;-).

Het verplichte halfuur aan de monitor bevestigde enkel wat ik al wist: ik was in arbeid. Euforie! Maar weeën opvangen al liggend, nope, niet gemakkelijk. Ik was dan ook blij dat ik mocht verhuizen naar de arbeidskamer. Probeer zoveel mogelijk rond te lopen. Dat wàs het plan, ja. Al eens geprobeerd met beenweeën? Ik probeerde alles in het interieur uit. Over de bal hangen, op de bal zitten en wiebelen, aan een zetel hangen die daar in het verloskwartier staat, aan De Vent hangen, zijn hand tot moes knijpen, ... Nope, dit was niet gemakkelijk. Ik liet De Vent voor wat hij was, hij was naar de koers aan 't kijken en aan 't sneukelen (ja, we hadden snoepkes en koekskes mee, hij was precies weer op kamp). Eigenlijk kon hij toch niet zo veel doen, want wij hebben zo een beetje de afspraak: "als ik zeer heb, houdt ge uw mond en laat ge mij met rust". 
Misschien moesten we de stagiaire-vroedvrouw van die regel ook ingelicht hebben. Naarmate de arbeid vorderde en pijnlijker werd, kwam ze regelmatiger langs. Een lief meiske, echt waar, maar als ik zeer heb, moet ze zwijgen. Het meiske wist dat niet. Helaas kon ik zelf ook niet praten op het moment van een wee, dus kon ik het haar niet zeggen. Dus had ik zeer, én ergerde ik mij alle kleuren aan haar manier van mij courage geven. "U gaat nu de pijn langzaam voelen toenemen, blaas maar alles weg, goed zo, goed hoor, u bent goed bezig, nu gaat de pijn een top bereiken, ja, daar is de top, en nu gaat het weer weg". SERIOUSLY???
Het was tijd om de anesthesist te bellen, ik moést een epidurale hebben. Die mens, ocharme, hij had telkens maar 1 minuut om iets te doen want de weeën kwamen om de anderhalve minuut. En dan moet ge, met uw gigantische buikton, zo ver mogelijk voorover buigen. Ik dacht dat ik mijn kind in twee ging breken. Het spul zat er eindelijk in, en man, wat zag ik die vent graag. Ik werd op slag ook een liever persoon :-).

Goed ja, dan ga ik even fastforwarden want de arbeid viel stil. Vanaf 7 cm ging het niet meer vooruit. Déjà-vu, en vooral paniek. De harttoontjes daalden af en toe bij hevige contracties... En een echo bevestigde het vermoeden: verkeerde hoofdligging. Naar buiten kijkend... Ik werd vervolgens in allerlei poses gelegd - de elegantie vierde hoogtij - maar het was geen avance. Ik heb koppige kinders. Drie keer raden van wie ze die karaktertrek hebben. Juist ja, hij weer.

Enter mijne gynaecoloog. Een zalige, goedlachse, vriendelijke, en vooral goed-in-zijne-job kerel. Grappig wanneer het kan, serieus als het moet. En toen hij binnenkwam, net voor middernacht, was het het laatste. Serieus. Het duurde te lang. Ik had mijn best gedaan, maar het ging niet. Crash. Ontgoocheld in mijn lijf. Het zou opnieuw een keizersnede worden. Ik zou hier kunnen uitschrijven hoe ik mij daarbij voelde, voor-tijdens-en-na, maar ik verwijs daarvoor graag naar haar post. Daarin staat het perfect verwoord.

In ieder geval, naar de operatiekamer. Daar werd om 0u43 onze tweede dochter geboren. Estelle, een stevige brok van 4,070 kg en een lange 54,5 cm. Op slag verliefd! En terecht ook hé, kijk hier eens wat een schoon kind:

Vandaag werd ze 6 weken. Dat betekent volgens de boekskes dat er een sprongetje aan komt. Ik ben benieuwd en hou mijzelf nu al voor: hetiseenfase. Daarna zal ze mij weer verbazen door iets nieuws te kunnen. Wonderbaarlijk allemaal.
Het is waar wat ze zeggen, liefde voor je kind is onbeschrijflijk en gaat dieper dan gelijk welk gevoel. En als ze dan nog eens zo lief lachen nadat je hen het beste van jezelf gaf (mama-melkje), dan smélt ge gewoon. See for yourself: