Verscheurd tussen begin en einde.

Je gaat het mij niet horen ontkennen, mensen in het onderwijs hebben "toch wel chance". Ze zijn 9 weken thuis in de vakantie en hoeven niet te stressen over wel-opvang-geen-opvang. Zo ook wij. Mijn bevallingsverlof kwam dan nog eens goed uit zodat ik de grote vakantie ertegenaan kon plakken, dus: 5 maanden thuis met de baby, waarvan 2 maanden met het peuterpuberke erbij. Ik kan u verzekeren: tof, uiteraard, maar soms vaak vermoeiend. Sommige dagen dacht ik wel eens: werken is toch minder energierovend... Maar dat weet ik binnenkort te bevestigen of ontkennen. 

Wa-haaaaant: ik heb werk. Oef, yes, driewerf hoera en nogmaals een luide oef. 

Want het gaat slecht in het onderwijs. Laat onze ministers het u niet anders wijsmaken. Vraag gerust eens na in uw kennissenkring bij (vers-afgestudeerde) leerkrachten. Leerkrachten tekort? Ik dacht het niet. Werk tekort, ja, dat wel. Leerkrachten die zich jaren gesmeten hebben voor "hun" leerlingen, de collega's, de sfeer, de toekomst, moesten vrezen voor hun job. Het is niet eerlijk en zeker niet bevorderlijk voor de kwaliteit van het onderwijs. Maar ik ga mijn klaagzang hierover stoppen. Ik word er namelijk een beetje kwaad en triest van tegelijk.

Onmetelijk blij was ik dus toen ik te horen kreeg dat ik een fulltime opdracht zou krijgen voor een gans schooljaar. Dat is toch wel een aantal jaren geleden dat ik dat kon zeggen. Ik zal wel op twee vestigingen lesgeven, maar dat vind ik niet zo erg. Werk is werk, en ik mag kindertjes terug ambeteren met cijferkes. Dat heb ik gemist. 

Dat heb ik gemist. Het is dubbel om dat te schrijven en na te lezen. Want het is erg verscheurend. Ik ga mijn kindjes missen. De oudste doet dat gelukkig erg goed bij de crèche, dat wisten we al. Maar mijn kleine baby'tje moeten afzetten bij de crèche, dat is toch weer een proces van loslaten, na bijna een half jaar volcontinu niet verder dan binnen een straal van 2km van elkaar verwijderd te zijn.  "Blijf dan thuis voor de kindjes", zullen sommigen misschien denken. Maar dat is niets voor mij. Ik heb genoten van de periode "exclusief moederen" maar ik heb meer nodig. Ik hou er van om voor een klas te staan en leerlingen iets bij te brengen. Maar het verscheurd gevoel blijft wel. 

Vandaag konden we al eens oefenen. Personeelsvergadering en dus het eerste wen(half)dagje in de crèche. Er werden tranen gelaten, uiteraard, maar ik ging wel met vertrouwen weg. Ze zouden dat wel goed doen, mijn twee pagaddertjes. De tijd, die kroop in het begin voorbij, om daarna plots te vliégen. 12u! De oudste, die had me duidelijk gemist, de jongste lag gezellig te tukken. Alles goed verlopen, zowel eten als slapen. Nogmaals: wat een zalige crèche hebben wij toch voor onze kindjes! De peuter legde thuis onmiddellijk haar hoofd op mijn schouder: het teken om haar snel in bed te stoppen! Om daarna heerlijke quality-time te nemen met mijn baby'tje. Ik weet dat het onnozel klinkt, maar ze was precies al veranderd. Ze worden toch zo snel groot...